سیـــگار بعــــدیـ را روشنــ میکنمـ
کامیــ از لبشـ میگیــرمـ
بـــجــایــ لبهاییــ کهــ چنــدیــ است نبوسیده امـ
انگشــتانــمـ بویــ تنــد سیــگار میگیــرند
همانــ انگشتـــانـیــ کهـ همــچــو بــاد
جنگلـ موهــایـــ تــورا نــوازشـ میـــکردنــد
دیگر این اندامـ سوزانــ تو نیستـ کهــ مــرا احاطهـ کـردهـ
دود سیـــگار استــ و بسـ
سیـــگارمـ کهـ بهـ آخـــر میــرســد
لــبم را میســــوزانـــد ماننـــد بـــوسهــ ایـــ
کهـ تـو هنــگام خداحـافظــیــ به آنــ تقدیمــ کردیـ . . .