مینشینم شاید او آید عاقب روزی به دیدارم

روز اول با خودم گفتم

دیگرش هرگز نخواهم دید

روز دوم باز میگفتم

لیک با اندوه با تردید

روز سوم هم گذشت اما

برسر پیمان خود بودم

ظلمت زندان مرا میکشت

باز زندان بان خود بودم

آن من دیوانه ی عاصی

در درونم های و هوی میکرد

مشت بر دیوارها میکوفت

روزنی را جست و جو میکرد

میشنیدم نیمه شب در خواب

های های گریه هایش را

در صدایم گوش میکردم

درد سیال صدایش را

شرمگین میخواندمش بر خویش

از چه بیهوده گریانی؟

در میان گریه می نالید

دوستش دارم نمیدانی؟

روزها رفتند و من دیگر

خود نمی دانم کدامینم

آن من سر سخت مغرورم

یا من مغلوب دیرینم؟

بگذرم گر از سر پیمان

می کشد این غم دگر بارم

مینشینم شاید او آید

عاقب روزی به دیدارم